Week 3 en 4 in het mooie Madagascar

Oei, het is alweer twee weken geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Het wordt wel weer eens tijd denk ik. Ik ben inmiddels al 29 nachten op de boot, dat betekent dat een derde van mijn verblijf hier al voorbij is. Tijd is een gek ding hier. Ik zal even een update geven van de hoogtepunten van afgelopen twee weken.

Op maandag 30 maart hielp ik het dental team tijdens de screening. Twee keer per week wordt er gescreend op gebitsproblemen en er verzamelen zich heel veel mensen die graag een tandartsafspraak willen. Gebitsziekten de meest prevalente ziekten hier in Madagascar. De screening wordt random gedaan en maar ongeveer een derde van de mensen krijgt ook een afspraak (er is te weinig plek). De rest van de mensen kan het tijdens de volgende screening opnieuw proberen. Ik moest helpen met de crowd control, dus ervoor zorgen dat mensen netjes in rijen bleven staan, niet probeerden voor te dringen etc. Tegelijkertijd kun je een praatje maken met de mensen. Toen ik door de rijen heen liep waren er twee kindjes aan het huilen en ik vroeg waarom. De vertaler vertelde dat de kindjes bang van ons blanken waren. En inderdaad, toen ik wegliep stopten ze. Zo sneu! Dat was helemaal niet de bedoeling. Ik had een beetje dubbele gevoelens na de screening, want soms sta je lang met iemand te praten en dan wordt deze person vervolgens niet uitgenodigd voor een tandartsafspraak. Dat voelt niet goed.

Op dinsdag maart ben ik ‘s avonds naar een lokaal kinderziekenhuis geweest. Wat we daar aantroffen was echt heel heftig. Krappe overbevolkte kamers met weinig tot geen apparatuur ter beschikking. Ik heb hele zieke kinderen gezien die in Nederland heel goed geholpen hadden kunnen worden, maar niet hier. Dat is echt schrijnend. Het enige wat wij konden doen op dat moment was voor ze bidden. Er werd ons expliciet verteld (door de begeleider van Mercy Ships) dat je als gast in het ziekenhuis daar bent en niet als medicus. Als we dingen zagen die in onze ogen niet klopten, was het niet de bedoeling dat we dat meldden. Tijdens dit bezoek konden we patiënten gelukkig ook blij maken, we mochten namelijk schoenendozen uitdelen! Ik heb vroeger zelf ook meegedaan met Operatie Schoenendoos en het is echt heel tof om nu te zien waar deze dozen terecht komen. Sommige kinderen zag je echt stralen wanneer ze de doos uitpakten. De dozen die wij uitdeelden kwamen uit Amerika. Ik vond het grappig om te zien dat er ook allemaal snoep in zat. ‘Tuurlijk’ dacht ik bij mezelf.

Woensdagavond heb ik de Mattheus Passion gekeken, die werd in een grote zaal op het schip vertoond. En dat is gelijk ook het enige wat ik van Pasen heb meegekregen, want op vrijdag vertrok ik met twee roommates voor een mini-vakantie naar île Sainte Marie! île Sainte Marie is een klein eilandje aan de oostkust van Madagascar, bekend vanwege de prachtige stranden. De reis was lang, 6 uur met de bus en daarna nog 2 uur met een bootje. Het water was onrustig en de boot schommelde als een gek (we moesten ook reddingsvesten aan), maar toch heb ik het voor elkaar gekregen in slaap te vallen. Best wel fijn. Toen we aangekomen waren hebben we in een caffeetje koffie gedronken en een croissant aux amandes gegeten. Het zag er niet heel schoon uit daar, maar ik heb gelukkig nergens last van gehad. Daarna gingen we op zoek naar een verblijfplaats en we vonden onze droombungalow. Het stond aan het strand en had een heel fijn balkon. We hebben die avond zelf gekookt en daarna wijn gedronken op het balkon. Het was echt heel gezellig en het klikte zo goed met die meiden!

Op zaterdag hebben we scooters gehuurd. Ik vond het best spannend, want ik had nooit op een scooter gereden. Mensen die mij beter kennen weten ook dat het behalen van mijn rijbewijs niet van een leien dakje ging. Gelukkig was het helemaal niet moeilijk en vond ik het zelfs heel tof! Die andere meiden ook, dus we hebben meer dan 100 km op het eiland gereden. We hebben heel veel gezien, het was een geweldige dag. We hebben die dag ook onze bungalow verruild voor een wat meer gebrekkige aan de andere kant van het eiland, omdat deze minder duur was. Comfort was ver te zoeken in de nieuwe bungalow, de douche was koud en met het opgevangen douchewater moest de wc ‘doorgespoeld’ worden (voor zover dat kon, het was meer, je gooit er water in en af en toe spoelt er wat weg). Ook wel interessant om een keer mee te maken en daarna waardeer je je luxe, 10 persoons cabin met airconditioning toch meer!

De zondag hebben we fietsen gehuurd en hebben we nog eens 50 km gefietst over het eiland. We hebben die dag ook een pirateneilandje bezocht, waar heel veel schatten begraven lagen. We werden in een kanootje naar het eiland gevaren (het leek op ‘punting’, wat ik in Cambridge heb gedaan). Een leuke ervaring! ‘s Avonds hebben we bij de supervriendelijke eigenaar van de bungalow verse vis gegeten, wat echt heel lekker was.

Maandag was het helaas alweer tijd om te gaan. De busreis was om te huilen, de bus was namelijk overboekt. Het gevolg was dat er op de al krappe vierpersoonsachterbank (waar ik op zat) vijf personen moesten zitten. Zo kwam het dat ik voor uren tegen een oud Frans mannetje aangeplakt zat die ik naar meerdere vrouwen ‘ je t’aaaaiiimmmee’ heb zien sturen. Een ervaring die ik graag had willen missen. Toen we terugwaren op de boot moest ik weer werken tijdens het avondeten.

Dinsdag moest ik ook werken en in mijn pauze heb ik voor het eerst mijn ‘Befriend a patient’ patient bezocht. Ze heet Elaine en is 20 jaar. Ze spreekt geen Engels of Frans, dus communiceren was lastig. Met een vertaler ging het beter. Ik heb haar nog meerdere keren deze week ontmoet, maar nu is ze helaas naar de Hope Centre overgeplaatst en dan wordt een bezoek brengen toch wat lastiger.

Op woensdag en donderdag was ik weer vrij. Woensdag heb ik lang op de lokale markt rondgelopen en veel mooie dingen gekocht daar, waaronder een heel mooi doek met de kaart van Madagascar erop. Over donderdag heb ik niet veel te vertellen. Ik had die dag voor het eerste niets gepland en het leek of alle opgestapelde moeheid eruit kwam. Ik denk niet dat ik ooit zo moe ben geweest. Ik heb deze dag dan ook voornamelijk in mijn bed doorgebracht.

Vrijdag moest ik weer aan de slag en ik was gelukkig uitgerust. Op zaterdag is er geen lunch, daarom had ik pauze van 9.30-16u. Tijdens deze pauze heb ik met Annie Kate (mijn roommate) Yves (een dagwerker) bezocht. We werden heel gastvrij ontvangen door Yves, zijn zus en een vriend van hem. Zijn zus ging een echte Madagassische maaltijd voor ons koken en tijdens het wachten (we mochten niet helpen) hebben we kaartspellen gespeeld. Heel wat buren verzamelden zich om mee te spelen. Mensen zijn heel blij ons te zien en dat terwijl ze ons helemaal niet kennen. Het was echt heel gezellig. De maaltijd (verse vis, rijst en salade) was ontzettend lekker. O, en ik heb voor het eerst een vissenoogbal gegeten. Niet echt vies maar ook niet echt voor herhaling vatbaar. De vragen die je krijgt tijdens een maaltijd zijn zo leuk, bijvoorbeeld: hoe voelt sneeuw op je huid?

Aangezien het al een behoorlijk verhaal is geworden stop ik er nu maar mee. En voordat ik het vergeet: Je kunt je aanmelden voor de mailinglijst door je in te schrijven links op deze pagina (onder het kopje: ‘Blijf op de hoogte’). Dat was niet helemaal duidelijk geloof ik, excuses!

Liefs, Rachel