Het laatste verslag vanaf het schip

Hoi allemaal,

Ik heb al een poosje niets geschreven. Ik bleef het uitstellen, omdat het steeds maar meer werd. En dan is het einde zoek haha. Ik denk eigenlijk dat dit mijn laatste verslag vanaf het schip wordt. Over 2 weken en 1 dag sta ik namelijk weer op Schiphol! Hier een verslagje van de leukste/bijzonderste dingen die in de afgelopen 3 weken gebeurd zijn.

Woensdag 6 mei ben ik voor de tweede keer naar de dovenschool geweest. De kinderen herkenden me nog. Dit keer maakten we een knutselwerkje over het verhaal van de voetstappen in het zand. (Ik wilde het hier plakken maar dan werd het verhaal wel erg lang.) De kinderen maakten een omtrek van hun eigen voet op papier en deze werd met lijm overgetrokken. Daarna werden er glitters op gestrooid. De kinderen zijn heel creatief en behoorlijk perfectionistisch! Als er op een bepaalde plek iets minder glitters zaten dan op een andere plek kwamen ze terug voor extra glitters.

Donderdag 7 mei ben ik naar de school voor gehandicapte kinderen meegeweest. Hier hebben we hetzelfde knutstelwerkje gemaakt. Hoewel het allemaal iets minder soepel verliep, was het toch een succes en vonden de kinderen het erg leuk om te doen.
Dit waren de laatste ministries die ik meegemaakt heb en die überhaupt gedaan werden. Ik vond het heel tof en indrukwekkend om beide plekken te bezoeken. Het is bijzonder hoe vriendelijk de kinderen zijn, hoe snel ze je ‘vertrouwen’ en hoe leuk ze het vinden om bezoek te krijgen.
In de middag van 7 mei vierde Kelly (een meisje uit Australie) haar verjaardag en daarom gingen we naar het strand. Ik had nog niet aan het strand gelegen in Tamatave, maar het was zeker voor herhaling vatbaar. De golven zijn hier best hoog en heel krachtig, dus dat is leuk. Je moet echt moeite doen rechtop te blijven staan en ik ben menig keer over de grond meegespoeld. Het strand wekte echt een vakantie-gevoel op!

Zaterdag 9 mei kwam Willeke weer terug uit Nederland! Ze is 3 weken bij haar familie geweest. Ik ben echt blij dat ze er weer is, je kan echt met haar lachen.

Op zondag 10 mei hoefde ik in de ochtend niet te werken (er waren genoeg mensen) en ben ik met de familie Blom meegeweest naar een lokale kerk. Het was mijn eerste keer en het was echt heel bijzonder. De ‘Engelse’ preek was helaas bijna niet te verstaan, maar de sfeer in de kerk was goed. Het is trouwens echt bizar hoe hard het geluid staat, ik snap niet zo goed waarom. Het was zelfs deels de redden waarom de preek niet te verstaan was...

Maandag 11 mei was denk ik een van mijn favoriete dagen. Belinda en ik mochten meehelpen met het dental team. Ik heb handen vastgehouden van bange mensen en ik mocht ook speeksel met zo een apparaatje wegzuigen (wat normaal de assistente doet). Ik kon zien hoe de hechtingen werden gezet en dat was heel interessant! In Madagascar bestaan er zoveel gebitsproblemenomdat de bevolking erg van zoetigheid houdt, gecondenseerde melk met extra suiker (!!) is een delicatesse. Belinda werd helaas plots onwel en moest overgeven (terwijl ze al een uur aan het helpen was) en daarna zijn we terug gegaan. Toen we terugkwamen hebben we koekjes gebakken en deze samen met ijs gegeten (Belinda’s maag was weer in orde).

Dinsdag 12 mei zijn Kelly, Belinda en ik ‘s ochtends naar het strand geweest. We hebben daar ontbeten met een bananensplit. ‘s Middags lunchten we in een Chinees restaurant en dat was erg lekker. Belinda had deze hele week vrij (personal time off) en ik had mijn 2daagse werkweek, dus dat was leuk (hoewel funest voor mijn figuur, we houden allebei nogal van eten).

Woensdag en donderdag heb ik gewerkt. Vrijdag de 15e was weer een van mijn favoriete dagen. Belinda en ik zijn met scooters naar Fullpointe (een mooi strand gereden), een rit van 1,5uur als je doorrijdt. En dat kon, want de scooters konden harder rijden dan 70km/h (daar hield de wijzer op). We waren verder wel voorzichtig hoor ;) ‘s Avonds hielden we de derde filmavond die week.

Woensdag de 20e was het afscheid van de kapitein. Het was een groot feest op het hele schip en er was zo veel eten! 28 jaar lang is deze man kapitein geweest voor Mercy Ships. Hij heeft zijn vrouw hier op het schip ontmoet en hun zoontje is inmiddels 11 jaar en is dan ook opgegroeid op het schip. Het is een heel bijzonder gezin.

Donderdag de 21e zijn Fleur en ik (Nederlandse collega) gaan souvenirshoppen. Zacht uitgedrukt is dat een klein drama, maar we zijn zo goed als geslaagd. ‘s Avonds heb ik een uurtje met Thersites (mijn dispuut) geskyped. Ik vond het echt zo leuk hen weer te zien! (Hoewel zien... Het was meer silhouetten raden.) Toen ik terugliep naar de dining room vonden mensen dat ik straalde. Bedankt Thersites :)

Zaterdagochtend de 23e was de meest nare ochtend op het schip. Ik moest afscheid nemen van Annie Kate, mijn bunkmate, en Caroline, met haar kon ik altijd heel erg lachen. Zij wonen allebei in Amerika, dus de kans dat ik ze nog eens zie is erg klein. Dat is een van de lastigste dingen aan het schipleven. Het ontbijt duurde deze dag van 6uur – 9uur en ik moest werken. 3uren zijn nog nooit zo langzaam voorbij gekropen. Gelukkig had ik daarna een lange pauze. ‘s Avonds was er een groot kampvuur op het strand en dat was heel gezellig!

Op zondag 24 mei ben ik met Ria mee naar een andere lokale kerk geweest. Omdat er al eerder een Mercy Shipper door de plastic stoel was heengezakt kregen sommigen van ons een extra stoel (dat was best grappig). De Pinksterdienst was ontzettend mooi en ik ben zo blij dat ik meegegaan ben, ondanks dat ik echt kapot was! De band was heel goed en bestond uit meerdere zangeressen, een drummer, gitarist, bassist en pianist. De kinderen van de Mercy Shippers speelden heel lief samen met de Afrikaanse kinderen in de kerk en dat was zo mooi om te zien! ‘s Avonds was er een mooie dienst op het schip over waar we God allemaal dankbaar voor zijn zo tegen het einde van de Field Sercvice.
Ik ben me er bewust van dat mijn tijd met Mercyships bijna ten einde loopt, weken vliegen hier namelijk echt. 6 Juni verlaat ik het schip en dan vlieg ik 10 juni rond 2.00 AM terug naar Nederland. Ik heb er gemengde gevoelens bij. Ik heb me hier op het schip zo welkom gevoeld. Daarnaast heb ik nooit een gevoel van eenzaamheid gehad en dat is best bijzonder. Op dit schip ontmoet je zoveel mooie inspirerende mensen (zowel crew als day crew). Madagascar is echt een prachtig land.

Hierbij stop ik maar. Wie weet heb ik tijd om vanuit Tana wat te schrijven.

Liefs, Rachel