Veilig thuis!

Gek, inmiddels ben ik thuis. En alles voelt als een droom. Om alles even netjes af te sluiten schrijf ik toch nog maar even een laatste verslagje.

Maandag en dinsdag 25/26 mei was ik lekker vrij. Dinsdagavond zijn we met een kleine groep de stad in te gaan om te karaoken. Er zijn hier behoorlijk wat karaoke barren. Maar ook echt bijna iedereen heeft talent, de bevolking van Madagascar is heel muzikaal.

Woensdag was het afscheid van de dagwerkers. Het is voor het schip namelijk bijna tijd om weg te varen! Diploma's werden uitgedeeld en elk department deed een act. Ook hier bleek weer hoe bizar talentvol de gemiddelde local is. Helaas moest ik werken dus heb ik niet alles kunnen zien. Speciaal voor de dagwerkers werd er Mallagasisch voedsel gekookt en dat moesten Fleur en ik steeds bijvullen. De dagwerkers vonden het allemaal erg lekker dus dat was in ieder geval mooi. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo onsmakelijk ogend en ruikend voedsel gezien en geroken heb. Gebakken varkenshuid met onderhuids vetweefsel is hier een specialiteit evenals gebakken onherkenbare ganzenonderdelen. Dat laatste stonk zo erg dat ik er echt misselijk van werd, daarom heeft Fleur het van me overgenomen. Ik kreeg de rest van de dag weinig door mijn keel.
Vrijdag 29 mei ben ik met Kelly de stad in geweest. Zij komt uit Australië en ik kende haar nog niet zo goed. We hebben de stad doorgelopen en overal foto's gemaakt. Het was echt heel gezellig! Het is zo leuk hoe je steeds weer nieuwe mensen ontmoet waarmee je het ineens heel goed kan vinden. Dat heb ik echt vaak gehad hier en dat ga ik wel missen in Nederland denk ik.

De zaterdag hadden we lunch met ons dining room team. Het was erg leuk en ik heb mijn emailadres aan iedereen gegeven. Ik hoop echt dat ik een keer wat hoor van mijn Malagassische ex-collega's. Het was zo tof om met hen samen te werken en het zijn allemaal zulke lieve mensen! We hebben leuke foto's gemaakt van ons team.
's Avonds zijn Fleur, Belinda en ik voor een nachtje naar Ocean 501 geweest, het mooie hotel/restaurant aan het strand. Het was een hele leuke avond. Cocktails met verse ananassap en passievruchtsap zijn erg lekker. De volgende ochtend hebben we uitgeslapen en ontbeten met pizza. Wat wil je nog meer ;) We zijn vervolgens over het strand terug naar de boot gelopen, een wandeling van iets meer dan 1 uur. Eenmaal thuis gekomen hadden Fleur en ik een enorme appeltaart gebakken voor de laatste 'Dutchie night'.

Maandag was de op één na laatste werkdag. Marie (de dagwerker waar ik op het begin op visite ben geweest) had cadeautjes voor me meegenomen, twee tassen. Ik vond het zo lief, het deed me echt wat! Zij was de dagwerker waar ik het beste mee omging en ik ga haar missen. Dinsdag was het zover, de allerlaatste werkdag! Het was een prima dag, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik blij was dat het afgelopen was met het werken. Omdat alle dagwerkers weg waren (en dus ook niet meer hoefden te eten) was het zo rustig dat Fleur en mij weinig anders restte dan behoorlijk wat pecannoten met nutella eten terwijl we de minuten telden.

Woensdag ben ik met Fleur de stad in geweest om de laatste souvernirs te kopen. Ik heb daarnaast een armband voor Marie gekocht die ik zelf ook heb. Ik vond het wel leuk om haar iets te geven wat we dan allebei hebben :) Deze dag begon ik ook met de ellende die 'koffer inpakken' heet. Het zag er al naar uit dat het flink krap ging worden (ondanks de extra handbagagetas die ik op de markt aangeschaft had). Fleur, Belinda en ik zijn in de avond uit eten geweest. Vervolgens gingen we een ijsje halen. Twee kinderen bedelden en we besloten om ons ijsje weg te geven. Toen we het eerste ijsje aan het oudste kindje gaven, gaf hij het gelijk door aan het jongere kindje en toen ze allebei een ijsje hadden liepen ze hand in hand weg. Ik had echt nog nooit zo iets schattigs gezien. Kort daarna gebeurde wel iets naars. Toen we in een Tuktuk wilde stappen werd Belinda door kinderen aan haar haren getrokken en werden er dingen uit bomen naar ons gegooid. Het is me echt bijgebleven, want ik vond het zo zielig voor die kinderen. Het is gewoon pure frustratie en machteloosheid die ze uitten. En het is niet netjes, maar de wereld is ook zo oneerlijk.. Op zo een moment realiseer je je dat dan nog meer.

Donderdag 4 juni was een hele leuke dag. Fleur en ik zijn bij dagwerker Steve op bezoek geweest (in het huis van zijn ouders). Het huis was gewoon van cement en echt behoorlijk groot. Ook was er een mooie keuken en er stond een grote flatscreen tv. Steve zijn ouders werkten beiden op een cruiseschip voor 9 maanden per jaar en hadden het redelijk goed. Het waren hele lieve vriendelijke mensen en ze hadden een lekkere lunch voor ons gemaakt. De mensen hier zijn ontzettend gastvrij!

En toen was het alweer vrijdag. De laatste dag op het schip! Het was echt zo een dag waarop je je de hele tijd een beetje naar en verdrietig voelt. Ik heb de rest van mijn koffer ingepakt (met behulp van Ria, want het was niet te doen). In mijn handbagage zat al mijn kleding en de tas ging alleen dicht als ik alles heel strak oprolde. (Alsnog brak te rits, maar dat had ook met de kwaliteit te maken van mijn nieuwe aanwinst) Goed, uiteindelijk lukte het. Die avond heb ik met Fleur, Belinda, Ria en Willeke gegeten (we zouden eerst uit eten gaan maar Fleur en Belinda waren beiden ziek). De volgende ochtend stond om 5u de wekker en toen was het echt zo ver. We moesten afscheid nemen. Ik vond het echt naar en het voelde ook heel onwerkelijk. Het grootste deel van deze mensen, waar je 3 maanden intensief mee samen leeft, zie je nooit meer. Belinda was echt mijn beste vriendin op het schip en we waren bijna altijd samen de afgelopen twee maanden. Nadat ik haar beter leerde kennen ging de tijd zo veel sneller. Gelukkig heeft zij plannen om naar Nederland te komen binnenkort. En als ik weer wat geld heb zou ik ook heel graag naar Noorwegen gaan!

De 8uur durende busreis naar Tana (vanuit Tamatave) verliep prima. Ik zat een beetje op tegen de komende dagen, want ik zou tot de 10e van juni nog in Tana, de hoofdstad, zitten (en het was nog maar de 6e). Gelukkig had ik een poos geleden op het schip Laura leren kennen en zij zou tegelijkertijd met mij in Tana zitten. We hadden afgesproken om op zondagochtend naar de kerk te gaan. Theresa, een Mercyshipper die ook met mij in de bus zat, bleef tot en met de 8e, en wilde ook graag mee naar de kerk. Zij was verpleegster op het schip en toen ze vertrok maakte ze zich erge zorgen over een meisje, Mioty, die meer dan 100 dagen in het ziekenhuis had gelegen. Mioty had een grote operatie ondergaan en haar wonden heelden slecht. Er was weinig bekend over waar Moity vandaan kwam en over hoe haar zorg geregeld zou zijn nadat ze ontslagen was uit het ziekenhuis. In de kerk ontmoette Theresa een vrouw die wekelijks bij de zorg voor Mioty betrokken was! Theresa was in tranen, want nu kon ze alles afsluiten in de wetenschap dat Mioty in goede handen was. Dit is een hele korte samenvatting van een lang verhaal, maar ik vond het wel erg bijzonder! Wat is nu de kans dat ik Laura ontmoette, naar de kerk zou gaan met haar in Tana, Theresa mee zou vragen, en dat Theresa daar precies Mioty's zorgdrager ontmoette. Onwaarschijnlijk klein.

De rest van de dag ben ik nog met Theresa de stad in geweest. Het was leuk om een beetje van de hoofdstad te kunnen zien. Op de heenweg was het alleen een tussenstop geweest. Het uitzicht over de stad was op bepaalde plekken heel mooi. We gingen ook wat drinken in een restaurantje met een super mooi uitzicht waar een heel tof lokaal bandje speelde. Theresa was al 60 jaar, maar kon echt zo voor 40 jaar doorgaan. Ik had echt leuke gesprekken met jaar.

De dag daarna vertrok Theresa om 13.30 en toen was het wel erg stil. Ik moest nog 1,5 dag alleen doorbrengen. Deze dagen waren niet bepaald een pretje. Ik was de enige gast in het hele guesthouse. Tana staat toch bekend als een wat minder veilige stad, dus ik stond er niet om te springen alleen de stad in te gaan. Dit resulteerde erin dat ik de tijd vooral heb doorgebracht in mijn kamer met het kijken van Friends, lezen, sudokus maken en oude blokboeken voor de studie lezen (die nog op mijn tablet stonden). Er was ook geen wifi in het gasthuis en dat maakte het toch nog wat suffer.

Dinsdagnacht was het dan eindelijk zover: Ik werd naar het vliegtuig gebracht door mensen van Mercyships. Ik kreeg nog een dikke knuffel toen ik alleen verder moest, terwijl ik die mevrouw pas 20 minuten kende. Ach de Amerikanen, ze zijn ook wel lief ;) De vliegreis verliep voorspoedig en toen ik aankwam op Schiphol waren er verschillende familieleden en dispuutsgenoten op me aan het wachten. Het voelt goed zo ontvangen te worden!

Inmiddels ben ik dus een paar dagen thuis en lijkt alles wel een droom. Of alsof ik op een korte vakantie ben geweest. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik 12 weken op het schip heb doorgebracht. Wat is de tijd gevlogen. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gehad dit land te bezoeken en er -hoe klein ook- iets te kunnen betekenen. De ontzettende gastvrijheid en vriendelijkheid van de mensen ga ik missen, evenals de prachtige natuur. Maar het is wel lekker om weer over straat te kunnen zonder dat je continu nagekeken en nageroepen wordt. En dat ik weer alleen over straat kan is ook wel fijn.

Bedankt voor het lezen van mijn blog! En bedankt voor alle leuke reacties die ik steeds ontving, het heeft me goed gedaan!
Liefs vanuit Sommelsdijk